Szanowni Państwo,
proszę o wyjaśnienie częstego występowania w mowie (rzadziej w piśmie) słowa palcyma.
Pozdrawiam, Arek

Szanowni Państwo,
ostatnio spotkałem się z określeniem pani motorniczy. Czy jest ono uznawane za dopuszczalne, czy jest niepolecane? Razi mnie jego użycie, naturalniejsze wydaje mi użycie formy pani motornicza. Gdy się używa pierwszej, wymienionej przeze mnie formy, niemożliwe jest odmienienie jej inaczej niż z żeńskim przymiotnikiem („Spotkałem panią motorniczy” brzmi sztucznie). Trudno mi znaleźć inne przykłady, oprócz stajenny. Co o tym myśleć?
Łączę wyrazy szacunku,
Piotr Kowalski

Uprzejmie proszę o wyjaśnienie rozbieżności w zapisie przymiotnika od nazwy Pergamon. Według słownika ortograficznego przymiotnik winien brzmieć pergameński. Taka właśnie formę (chyba bez wyjątku) można znaleźć w 7-tomowej encyklopedii PWN. Jednakże w najnowszej, Wielkiej encyklopedii PWN znajdujemy formę pergamoński, np. hasło Berlin wspomina o Muzeum Pergamońskim. Co sądzić o tej rozbieżności? Czym jest spowodowana? Czy obie formy są równie poprawne?
Jakoś bardziej „swojska” wydaje się nam forma z o, a więc pergamoński (używana na przykład w „Słowniku mitów” W. Kopalińskiego), ale pragniemy poznać opinię specjalistów.
Z poważaniem
Andrzej Szymczak

Moje pytanie dotyczy odmiany przez przypadki nazwy stanu Kalifornia. Dlaczego w dopełniaczu jest to „Kalifornii” (dwa „i” na końcu) a nie „Kaliforni”?

Jastarnia wydaje się tutaj analogicznym przypadkiem jednak w dopełniaczu odmieniamy „Jastarni”.

Dzień dobry. Wśród młodzieży (ale nie tylko) można czasami usłyszeć frazę oznaczającą rozbawienie, brzmiącą /hue hue/ lub raczej /hłe hłe/. Wydaje się, że jest to forma zbliżona do „ha, ha” czy „he, he”. Jakkolwiek rozumiem, że słowo to nie znalazło się w słownikach języka polskiego, to jaki powinien być jej językowo poprawny zapis? Hłe, chłe, hue, chue? Naturalnie wygląda chłe, lecz chyba trudno uzasadnić rozpoczęcie od „ch”. Byłbym wdzięczny za Państwa opinię.

Chciałem poruszyć raz jeszcze temat z porady. Główna wątpliwość, z której wynikło to pytanie, brzmi: czy przepisy nie dopuszczają jedynie takiej pisowni złożeń rzeczownikowych jak w regule [187]? Bo jeśli tak, to przykłady podane przez dr. Malinowskiego (i wiele innych, por. klubokawiarnia) są utworzone niepoprawnie. Idąc dalej, czy uzus nie wskazuje dobitnie potrzeby zmiany tych przepisów?

Czytelnik

Szanowni Państwo,
mam pewne pytanie z zakresu terminologii botanicznej. Mianowicie, jak wygląda deklinacja nazwy rośliny pokrzyk wilcza jagoda? Szczególnie chodzi mi o jej brzmienie w narzędniku. Spotkałam się z dwiema formami: z pokrzykiem wilczą jagodą oraz z pokrzykiem wilczej jagody – z tą drugą zaś częściej niż z pierwszą. Proszę zatem o fachową opinię.

Łączę wyrazy szacunku
M. Kowalska

Szanowni Państwo,
ostatnio w dzienniku Rzeczpospolita w artykule o kobietach pełniących funkcje publiczne znalazłam określenie polityczka. Serdecznie proszę o opinię dotyczącą tego słowa. Czy jest poprawne, podobnie jak politolożka? Wydaje mi się bardzo niezgrabne.

Drodzy Państwo!
Mam do Państwo pytanie dotyczące kolejność znaczeń w słownikach fachowych. Jeśli podajemy wiele przykładów dla oznaczenia użycia jakiedoś słowa, jaka kolejność obowiązuje w obrębie hasła? Na przykład określenie z przymiotnikiem (körperlicher Zwang), określenie z przyimkiem (unter Zwang) lub dopełnienie rzeczownikowe (der Zwang der Gestetz), a wreszcie użycie rzeczownika w połączeniu z czasownikiem (Zwang ausüben).
Z poważaniem
E. Jenek

Szanowni Państwo,

piszę z wątpliwością dotyczącą deklinacji rzeczownika „Posnania”. Jest to nazwa własna jednej z galerii handlowych. Zastanawiam się, jak powinna ona być zapisana w dopełniaczu – „Posnani”, czy może „Posnanii”? Wydaje mi się, że powinno to być zgodne z odmianą imion (np. „Ani", nie: „Anii"), ale częściej spotykam drugi zapis.

Dziękuję za odpowiedź!